12 Haziran 2012 Salı

Babam, günün kutlu olsun!

Yazlığa giderdik.Elalemin çocuğu sokaklarda fink atar denize girer bilmemne biz oturur evde abim Bora ile kırmızı ergeneci test kitaplarından çılgınca test çözerdik. İsyan ederdik içten içe annemize kaçalım falan diye. Sonra hadi çocuklar giyin mayolarınızı derdi babacığım hürraaa bi kıyamet denize giderdik, yüzerdik, eğlenirdik kaçma planlarını ertelerdik hep. Hem disiplinli hem de çok katı bi adamdı babam.


Abimle babama gittiğimizde bizi evde karısıyla bırakmazdı hiç. Muaynehaneye götürürdü. Orda da yine kırmızı ergeneci kitabı ile test çözerdik. Gündüz hastalar falan derken balataları yakıp kükreyen babam akşam eve geldiğimizde yıh yıh diye gülüp eğlendirirdi bizi. Kırmızı ergeneci kitaplarında da, sürekli babamı sinir krizlerine sokan hastalarından da nefret ederdim!


Barış Manço'nun şarkısı vardı "AYI" diye. O şarkının içinde "aslan baba sen çok yaşa" sözü geçerdi. Abimle o şarkıyı söylerdik canhıraş çocuk çığlıklarıyla babamda "ah canlarım" diye severdi bizi. 


Bigün yine abimle krizlere girdik. Annemizi isteriz diye çılgınca ağladık. O sessiz sedasız anneannemi aramış anneannem bizi gelip almıştı. En son muayenehanenin terasında elinde sigarası demir sandalyede oturup bize doğru bakarken gördüm onu.


Sertti babam. Kalkmadı bi öpmedi bizi. Ağlamayın işte gidiyosunuz ananıza demedi. Uzaktan sadece baktı. Çocuk aklı bizde gidip sarılamadık korkudan.


96 yılında yukarıda bahsettiğim olayın üzerinden 1 sene geçtikten sonra annem elinde bir gazete ile geldi. Babanız ölmüş başımız saolsun dedi. Abim çılgın kıyamet ağlarken ben acaba babam tabuta nasıl sığdı? Kim taşıdı o kadar kilolu adamı diye geçirdim içimden. İri adamdı babam. 1,90 küsur boyu kilolarca kilosu olan bi adamdı. 


Ağlayamadım çok uzun zaman. İdrak edemedim. Bir de cenaze görmediğim için sanırım çok inanamadım öldüğüne. Hatta öldüğüne inanmadığım için kimseye "benim babam öldü" diyemedim. Herkes babamı yaşıyo sanıyodu. Abimle aynı okulda olduğumuzdan dolayı aslnda herkes biliyomuş durumu benim haberim yok. 


Ağlamadım,ağlayamadım çoook uzun süre.




Hayat bi şekilde devam etti. Yeri geldi içlendim. Hatta ergenliğimin tavan yaptığı seneler çılgınca ekmeğini yedim babam öldü benim diye. Çok depresif oldum.Sonra geçti ama.


Büyüdüm evlenmeye karar verdim. Klişe aile tanıştırma derken beni istemeye geldiler. Allahın emri kısmından sonrasını hatırlamıyorum. O nasıl bir ağlamaktır arkadaş. İnsan en mutlu gününde böyle ağlar mı demeyin. Ağlar. Öyle bi koydu ki babasızlık o gün. En mutlu günlerimden birini kalbimde hafif bi sızı eşliğinde hatırlarım bu yüzden. Evlendiğimde de bi burukluk falan yoktu içimde ne yalan söyleyeyim şimdi. Telaştan koşturmadan ağlamaya fırsat kalmadı.


Kendisi ile ne bir doğum günü,ne bir yılbaşı ne bir bayram ne de bir babalar günü kutlamışlığım var. Baba kavramı nedir, evin içindeki baba figürü ne işe yarar şimdi yavrucanım ile birlikte bende sevdiceğim sayesinde yaşayacağım. 

2 yorum:

Adsız dedi ki...

ağlattın lan beni yazma böyle şeyler.
secce

bir meleğin günlüğü dedi ki...

tuhaf hissettim kendimi.Babanla olan ilişkini çok güzel ifade etmişsin.Ağlamk istedim ama ağlayamadım ..Neden?.Allah babana rahmet eylesin..