Ölüm

Kolay söylenip zor hazmedilen bi kelime değil mi? Ölen kişi için film bitiyor anladık da kalanlar için ne?
Bi daha kokusunu hissedemeyecek olmak, sarılamayacak olmak, iyi veya kötü olayda bak benim başıma bu geldi diyememek,konuşamamak,dertleşememek,dokunamamak en acısı da o bir çift gözün sana bir daha hiç bakamayacak olması. Benim en çok canımı acıtan bir daha ismimi o insanın ağzından duymayacak olmak.
Hepimiz ölücez. Geri kalan olmadığın sürece,geride sevgine muhtaç birini bırakmadığın sürece ölüm güzel. Belki bu sebepten daha evvel ölümden hiç korkmayan ben anne olduktan sonra ölüm diyince tahtalara vurup kulağımı çeker hale geldim. Belki bu sebepten anne olmadan evvel annelikten delicesine korktum. Her annenin ortak bi dileği vardır.Çocuğum ailesini kursun,kendini yalnız hissetmesin ben o zaman öleyim. Allah sıralı ölüm versin denir de sıralamanın ne zaman başlayacağı söylenmez.
Ölümle henüz 10yaşındayken babam sayesinde tanıştım. Ne olduğunu bile anlayamadığım olayı babama yakıştıramadığım veya belki de çocuk aklımla "benim babam öldü" demeye utandığım için kimselere söyleyemedim.2sene  sonra kuzenim 18 yaşında kendini 12.kattan attı yine ardında kalan biz olduk. Ölümle büyüyen insanların hep sevdiğime ya bişey olur korkusu vardır ya. Oldu. Sevdiğime de bişey oldu. O da öldü. Kızım doğduktan bir hafta sonra da dedem öldü. O hiç koymadı ama yalan yok. Tanımadığım etmediğim bi adamdı. Allah rahmet eylesin dedim geçtim.Annemle çok didişirim. O benim ben onun bi çok şeyini eleştiririz,söyleniriz tipik ana kız olaylarını yaşarız. Annem geçen sene kanser oldu,ölümden döndü. Ben ki ölüme bu kadar soğuk kanlı tavır sergilemeye yemin etmişken düşüncesi bile derbeder etti beni.
Şimdi sıralı ölüm dedikleri bu mu? Yaşlarının benden büyük olması mı sıralı ölüm dedikleri? Yoksa ihtiyaç durumuna göre mi sıralı olması gerekiyor?